… to nie tylko „nudy i syf”* czy też „coś wzniosłego”. Poezja to zabawa słowem, przedmiotem, rymem, rytmem, znaczeniem. Nawet przypadkowo skonstruowana metafora może okazać się tą trafnie opisującą świat. Tą, nad którą warto się dłużej zastanowić.

Poniżej kilka poetyckich, kolektywnych tworów z naszych warsztatów.

I

ten 

samolot spada

odlotowy

jak korkociąg

II

ten

oglądał mecz

spazmatyczne

ten stół

matematyczny

różowy miś

idiotyczny

jego dłoń

III

piłkarski

czyta książkę

zakręcony

jak słońce

zakatarzony

IV

tą

kopiąc kolegę

zawieszony

jak wołek

V

otaczają mnie niebieskie ściany

a w rogu stoi szkielet kościany

Liście lekko falują na wietrze

chodź tu Pietrze

na wietrznym wietrze

leży żaba niczym przejechana

i zastanawia się, gdzie podziała się jej piżama

która leżała w śmietniku od rana

VI

kochany 

jedzie samochód

zaciemniony

jak dres

ograniczony

VII

ta 

metalowa rura

łatwowierna 

jak samolot

Odnoszę nieodparte wrażenie, że było tych „wierszy” więcej… Na pewno nie zginęły, po prostu zawieruszyły się gdzieś w papierach, których nie brak żadnemu nauczycielowi. 

Na zakończenie oddaję głos poecie oraz muzykowi.