Znów czytałam Anię ze Złotego Brzegu Lucy Maud Montgomery. Szukałam jednej sceny do jutrzejszego wpisu z okazji Dnia Matki a przy okazji znalazłam inną i stwierdziłam, że to jednak nią się podzielę.

Ubrania zawsze mnie interesowały. Mam za sobą fazę nadmiernego ich kupowania, przejście od ilości do jakości, studiowanie ich znaczenia w doktoracie a nawet – uwaga! – epizod szafiarski.

W ciąży musiałam nieco uzupełnić swoją garderobę, ale w sumie miałam w szafie rzeczy oversize, więc nie było rewolucji. Przejmowałam się czasem swoim wyglądem, nie powiem.

Za to muszę przyznać, że teraz jakoś specjalnie się nim nie przejmuję, tzn. nie mam negatywnych myśli dotyczących swojego wyglądu. Chodzę w dresie po mieście i nie jest mi z tego powodu wstyd. Ba! Przez większość czasu czuję się w swoim dresie cudownie! Zmierzam w stronę stylu „skandynawskiego”, o którym świetnie pisała Ronja o tutaj: https://ronja.pl/moda-skandynawska-dla-matek/.

Pewnie wiele z Was przejmuje się jednak bardziej niż ja tym, jak wygląda. Patrzy w lustro i widzi kogoś obcego. Jakąś potarganą, ścioraną życiem babę z resztkami pomidorówki na starych podomowych getrach. Dla Was, ale też dla siebie, na przyszłość (bo wiem, że przyjdzie dzień, kiedy ta pomidorówka będzie na moich spodniach) zostawiam ten cytat.

Popatrzcie czasem na siebie oczami Jima Blythe’a.

Pewnego wieczoru pod koniec marca Gilbert i Ania wybierali się na obiad do przyjaciół w Charlottetown. Ania włożyła nową, zieloną suknię, przybraną przy dekolcie srebrną nitką, wsunęła na palec pierścionek od Gilberta, a na szyi zawiesiła perełki od Jima.

– Prawda, Jimie, że moja żona jest piękna? – zagadnął z dumą tata.

Jim myślał właśnie, że mama jest bardzo piękna i że ma śliczną suknię. Jak ładnie wyglądały perły na jej białej szyi! Lubił patrzeć na mamę, kiedy była tak wspaniale wystrojona, choć wolał ją w codziennej sukience. Wyjściowy strój zmieniał ją w kogoś innego. Nie była wtedy jego prawdziwą mamą.